«σ’ αγάπησα», της είπε ο θεός,
κι αφού γυναίκα δε θα σ’ αγαπήσω,
το δέντρο που ’χεις γίνει θ’ αγαπώ,
κι έτσι, σα δάφνη, πάντοτε δικιά μου,
θα στεφανώνεις πάντα εν τιμή
κιθάρα και φαρέτρα και μαλλιά μου.

(Οβιδίου Μεταμορφώσεις, Βιβλίο 1, Θ. Δ. Παπαγγελής, Σώματα που αλλάξαν τη θωριά τους, 2009).

Η αρχαία ελληνική μυθολογία υπήρξε εξ αρχής πηγή έμπνευσης μου. Ο σφοδρός και ανεκπλήρωτος έρωτας του θεού Απόλλωνα για την νύμφη Δάφνη με έχει απασχολήσει εικαστικά κατά καιρούς. Το εν λόγω έργο δημιουργήθηκε το 1973. Έκτοτε, έχω επανέλθει με διαφορετικές εικαστικές και μορφολογικές προσεγγίσεις. Σε πρώτο πλάνο βλέπουμε τον Απόλλωνα, θεό του φωτός, προστάτη των τεχνών και της μαντείας, να παίζει κιθάρα απαρηγόρητος κάτω από το μισοφέγγαρο στην αγαπημένη του Δάφνη, της οποίας τα χαρακτηριστικά διακρίνονται στο βάθος. Η Δάφνη δεν αισθάνεται τίποτα για τον Απόλλωνα καθώς ο Έρωτας της έστειλε βέλος από μολύβι κάνοντας την καρδιά της πέτρα (μπλε χείλη, μάτια ερμητικά κλειστά).