Είναι εμπνευσμένο από το Δέκατο τρίτο Άσμα της Κόλασης. Εκείνη την εποχή, ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα ήταν η αυτοκτονία καθώς η ζωή ήταν το σημαντικότερο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Όποιος λοιπόν αυτοκτονούσε απαρνιόταν αυτό το σημαντικό δώρο και η τιμωρία του ήταν να εγκλωβιστεί μέσα σε κορμούς δέντρων. Καθώς ο Δάντης και ο Βιργίλιος διασχίζουν το καταραμένο δάσος των αυτοκτονιών, ο Δάντης σπάει ένα κλαδί δέντρου και εκείνη τη στιγμή αίμα στάζει από το κλαδί και μία φωνή ακούγεται από το δέντρο… “Τι με συντρίβεις; Τι με σπαράζεις; Δεν έχεις αίσθημα ευσπλαχνίας στην καρδιά σου;” Και εκείνη τη στιγμή όλο το δάσος “ζωντανεύει” από τις φωνές και τα σώματα όσων έχουν αυτοκτονήσει…