Ο Γιάννης Νίκου είναι μοναδικός. Τον χαρακτηρισμό αυτό δεν τον κάνω αβασάνιστα απλά με την ευρύτερη έννοια των λέξεων. Μοναδικότητα / σπανιότητα. Εννοώ ότι στους καιρούς μας όπου η πρωτοτυπία και το σοκ στην τέχνη εκτόπισαν τη δεξιοτεχνία, τη σπουδή και την αφήγηση ο Νίκου συνεχίζει να εκτελεί έργα μνημειώδη (ακόμα και τα μικρά του έργα). Έργα αφηγηματικά, έργα επικών συναισθημάτων με βαθιά ψυχολογική και φιλοσοφική σημειολογία και δυνατή συναισθηματική διάσταση. Όλα αυτά τα εκτελεί με άψογο σχέδιο, τέλεια χρήση του χρωστήρα και του μολυβιού, και προπάντων με ανεξάντλητη ευρηματικότητα. Πηγές του, η λογοτεχνία, η όπερα, το σινεμά, τα κόμικς, φιγούρες που θυμίζουν Μπονιουέλ και Φελλίνι και άλλοτε Νταλί και Μπρόυγκελ: “Η Εποχή των Ιπποτών” (“Γκράαλ”, “ο Βυθός”, “το Διάστημα”). Οι άντρες είτε είναι απρόσιτοι άγιοι είτε είναι κολασμένα τέρατα… Οι γυναίκες είτε είναι όμορφες ή άσχημες είναι πάντα Σειρήνες, Αρπυίες, και Σφίγγες, ερωτικές αλλά συγχρόνως απειλητικές και απαγορευμένες. Ακόμα οι δράκοντες, τα άλογα, τα δισκοπότηρα, όλα υπογραμμίζουν ένα συγκεκριμένο φροϋδικό τρόμο. Μόνο το παρόν λείπει, γιατί το παρόν είναι ο Νίκου.