Η ζωγραφική του Γιάννη Νίκου φαινομενικά συντονισμένη στο μήκος κύματος του ιστορικού σουρεαλισμού… Ένα έπος δαιμονιακό, μύηση μυστηριακή, όπου το υποσυνείδητο δίνει συχνά προβάδισμα στη μυθολογική διάσταση, στη μαγεία και στη μεταφυσική ενόραση. Η υπερτροφία της εικόνας και η ρωμαλεότητα της αλληγορίας υποθάλπει στοιχεία sciencefiction (επιστημονικής φαντασίας), μια ακόμη εκκεντρική φυγή στα εσώτερα του «ταξιδιού» του Νίκου.

Σε ιστορικό επίπεδο θα μπορούσε η δουλεία να τοποθετηθεί σ’ εκείνο το σπάνιο σημείο που σήμανε το πέρασμα από τον νεοκλασικισμό στο «ρομαντισμό» και δεν είναι τυχαίο το ότι η αφήγηση αναφέρεται στις ρομαντικές πτυχές του μύθου – η κάθοδος στον Άδη, το Θάνατος και η Ανάσταση, η νύχτα και η επιστροφή – μέσ’ από ένα ρεπερτόριο όπου σαν αρχέτυπο χρησιμεύουν οι μεγάλες περιπέτειες του πνεύματος. Έτσι λοιπόν βλέπουμε στο έργο του Νίκου, να επιστρέφουν ο Χρόνος και η Μουσειακή διάσταση, όταν φαίνονταν ότι είχαν διαγραφεί για πάντα…