Η μυθολογία με γοήτευε πάντοτε – όχι ως απλή παράθεση ονομάτων και ιστοριών, αλλά ως ένας ζωντανός χάρτης του εσωτερικού μας κόσμου. Μέσα από αυτήν βρήκα έναν ανεξάντλητο τόπο δημιουργίας, ένα σύμπαν γεμάτο συμβολισμούς, μεταμορφώσεις και αινίγματα που συνεχώς με προσκαλούν να τα ερμηνεύσω εικαστικά.
Κάθε φορά που επιστρέφω σε έναν μύθο, το κάνω με νέα ματιά. Σαν να πλησιάζω ξανά έναν αρχαίο, ερμητικά κλειστό κώδικα – έναν ψίθυρο από τα βάθη του χρόνου, που ζητά να πάρει μορφή.
Για μένα, η ελληνική μυθολογία δεν αποτελεί απλώς θεματολογία. Είναι το μέσο μέσα από το οποίο μπορώ να αναζητήσω και να αποτυπώσω τους εσωτερικούς μηχανισμούς του ανθρώπου – τις επιθυμίες, τους φόβους, τις μεταμορφώσεις του. Μέσα από μορφές όπως ο Περσέας, η Περσεφόνη, ο Προμηθέας και ο Θησέας, δεν προσεγγίζω το μύθο ως αφήγηση, αλλά ως καθρέφτη της ανθρώπινης ψυχής.
Ζωγραφίζω μύθους όχι επειδή απλώς με συγκινούν τα ονόματα των ηρώων ή οι περιπέτειες των θεών, αλλά επειδή μέσα από τον μύθο, μπορώ να μιλήσω για τον άνθρωπο. Για τις μεταμορφώσεις του, τις πτώσεις και τις αναγεννήσεις του. Τους δρόμους που τον οδηγούν – συνειδητά ή ασυνείδητα – στο φως ή στο σκοτάδι.
Κάθε μυθολογικό έργο που δημιουργώ δεν είναι μια εικονογράφηση. Είναι μια αλληγορία. Μια πύλη. Ένα ερώτημα που ζητά απάντηση.
Η Λήδα και ο Κύκνος, η Δανάη και η Χρυσή βροχή, η Δάφνη και ο Απόλλων, δεν είναι μόνο αφηγήσεις επιθυμίας ή θεϊκής παρέμβασης. Είναι μύθοι για το πώς εισβάλλει το άγνωστο μέσα μας. Για το πώς η ψυχή, κάποτε άθελά της, δέχεται τη μεταμόρφωση.
Ο Πυγμαλίων και η Γαλάτεια είναι για μένα ένα έργο για τη δύναμη της προβολής. Για τον τρόπο που ερωτευόμαστε ένα ιδεατό είδωλο, ένα δημιούργημα του εαυτού μας, κι όταν αυτό αποκτήσει υπόσταση – μας ξεπερνά.
Ο Προμηθέας είναι η μορφή της προσφοράς με τίμημα. Η φωτιά που δίνει δεν είναι απλώς γνώση, αλλά πράξη ανυπακοής, συνείδησης και πόνου. Η αλυσίδα του δεν είναι μόνο τιμωρία· είναι ο δεσμός με την ανθρώπινη μοίρα.
Ο Περσέας με τη Μέδουσα δεν είναι μόνο η νίκη απέναντι στο τέρας. Είναι η πράξη να στρέψεις το βλέμμα αλλού για να αποφύγεις τον θάνατο, και όμως να σκοτώσεις. Είναι μια σιωπηλή βία απέναντι στο ανείπωτο – το τραύμα που δεν μπορεί να ιδωθεί κατάματα.
Η κάθοδος της Περσεφόνης στον Άδη δεν είναι μόνο η περιγραφή ενός αρχετυπικού μύθου θανάτου και αναγέννησης. Είναι το απόλυτο σύμβολο της εσωτερικής αλλαγής. Της εξορίας από το φως, για να γνωρίσουμε τη σκιά.
Ο Οιδίπους και η Σφίγγα είναι η σκηνή της αναμέτρησης με το αίνιγμα της ύπαρξης. Ο Οιδίπους δεν λύνει απλώς τον γρίφο· αγγίζει το τρομακτικό όριο ανάμεσα στη γνώση και την τύφλωση. Είναι το σημείο όπου η αλήθεια γίνεται ολέθρια, αλλά και λυτρωτική.
Κάθε έργο, όσο θεατρικό κι αν φαίνεται, δεν είναι τίποτε άλλο παρά καθρέφτης. Μια πράξη εξομολόγησης. Κάτι που ζητά να ειπωθεί μέσα από εικόνα, επειδή η λέξη δεν φτάνει.
Ο Θησέας μου δεν σκοτώνει μόνο τον Μινώταυρο. Διασχίζει τον Λαβύρινθο του ίδιου του του εαυτού. Παίρνει την απόφαση να δράσει και αναμετριέται με το τίμημα της πράξης. Το δάκρυ του δεν είναι αδυναμία. Είναι η αναγνώριση πως κανένας ήρωας δεν βγαίνει αλώβητος.
Ζωγραφίζω μύθους γιατί ακόμα με αφορούν. Γιατί μιλούν για όσα δεν αλλάζουν στον άνθρωπο – μόνο αλλάζουν μορφή. Και η ζωγραφική είναι η πιο βαθιά μορφή λόγου που γνωρίζω.
